Schiffelen!

Op dit moment zit ik op een klein bankje met de laptop op schoot. Een bankje waar ik vannacht op ga slapen. Ik zit namelijk naast een ziekenhuisbed waar Sandra in ligt! Nadat we een aantal dagen in Mumbai ons kostelijk vermaakten, werd zij helaas gegrepen door een soort darmvirus waarbij alles wat zij binnenkreeg met een razend tempo via iedere uitgang die mogelijk is, weer naar buiten vloog. Uren doorbrengen op toilet, bed en nu dus in dit kleine privéziekenhuis hoort daar allemaal bij. Tsja.. Een dompertje op het begin van de vakantie maar we hopen dat de medicijnen, rust, tijd en zorg zijn werk goed gaat doen! En voor mij betekent dat dus dat ik mijn verpleegtechnieken, die ik sinds het afscheid in het ziekenhuis even met rust dacht te kunnen laten, weer uit de kast gehaald heb en dus een drukke dag achter de rug heb;)

In het echt zit ik nu helemaal niet meer op dat bankje want is het alweer een tijdje verder, schrijf bijna nooit in 1 keer, vandaar.. Heb uiteindelijk ook niet daarop geslapen maar San in t ziekenhuis en ik alleen in het hotel. Dat was een goede keus, konden we allebei goed uitrusten.

Bombay is zo gaaf! (Bombay is de oude naam, Mumbai de nieuwe.)
Het is enorm groot, druk en op iedere hoek dringt er weer een andere (meestal smerige) geur je neus binnen. We hebben zo ontzettend genoten in de taxi’s waarin we door de stad scheurden of juist heel lang stil stonden te midden van al het verkeer. En dan staat er heel soms een politieagent midden tussen die chaos, een beetje met zijn armen in de lucht te zwaaien en je ziet dat hij soms een fluitje naar zijn mond brengt, een geluid hoor je er nooit bovenuit natuurlijk. Ik vraag me dan af hoe hij op het idee kwam om dat te gaan doen, omdat het echt nergens op slaat. Maar het ziet er wel leuk uit, ook niet onbelangrijk!
Heel bijzonder was het om het huis waar Mahatma Ghandi in gewoond heeft te bezoeken, nu ingericht als museum over deze fantastische man. We waren onder de indruk! Hierna hebben we de washing laundry place van Mumbai vanaf een brug kunnen bekijken. 5000 man, met de hand kleren aan het wassen voor bedrijven en particulieren van de stad, bizar!

Toen we het strand al op de eerste dag in het oog kregen, wilden we hier natuurlijk gelijk op liggen en vooral in de zee zwemmen! Het zag er erg goed uit dus wij hup in bikini die zee in. Heerlijk!!! Het grote probleem was: er weer uit komen. Groepjes mannen en jongens verzamelden zich op het strand waardoor wij zon vermoeden kregen dat het niet helemaal normaal was wat wij deden. Toen we in de zon lagen gingen ze op een meter afstand om ons heen zitten. Niet kijkend maar starend. En dan doen ze alsof ze aan het sms-en zijn en dan maken ze fotos. Overal waren ze en uiteindelijk zijn we maar gegaan..

Nadat Sandra weer terug was uit het ziekenhuis, was ze nog echt niet beter en is dus tot de dag dat we uit Mumbai vertrokken binnen gebleven. Naja, af en toe eventjes eruit maar ze had nog weinig energie dus heeft veel geslapen en gerust. Heel naar, want ze kon geen kant op. Vooral toen ze zich iets beter voelde en het slapen zich inwisselde voor vervelen was dat het rotste moment om zo ver weg van huis te zijn..
Voor mij betekende dat, dat ik een aantal dagen alleen op stap geweest ben in Mumbai. Dat was erg tof! Ik slenterde soms uren door de stad, beetje kletsen met mensen, shoppen waarbij ik zelf het afdingen snel onder de knie had. Soms gaven ze me een stoel om erbij te gaan zitten op de markt. Dan wilde ik een souvenir kopen maar dan gingen we eerst eens uitgebreid over de prijs discussiëren. En ik maar denken dat ik niet economisch aangelegd was..(ben ik ook niet hoor, maar zo voelde het eventjes een beetje..)

Ben 1 dag naar het eiland Elephantha geweest, waar ik op de boot al drie jongens had ontmoet met wie ik de hele dag opgetrokken ben. Ook al ga je alleen op stap, je bent nooit alleen. Mooi is dat!

En op 1 van die middagen liep ik het strand op waar ik gevolgd werd door twee zwerfjochies. Die gaan je dan vragen stellen, soms werkt het beste door gewoon vragen terug te stellen dus dat deed ik en ze vonden dat denk ik grappig. We hebben met zijn drieen kilometers door het water gelopen en uiteindelijk kwamen we op een stuk strand waar het water vol met afval lag. We gingen schiffelen met stenen in de zee en dat was zo leuk! Al snel stond ik met ongeveer 20 van die zwerfkids te schiffelen, op de achtergrond groepen mensen die zich daarover verwonderden en fotoos maakten. Op een gegeven moment waren we waarschijnlijk op een territorium van andere zwerfers gekomen waardoor ze met elkaar begonnen te vechten. Toen ben ik met mijn eerste drie vriendjes teruggegaan en hebben bij een strandtentje brood met een scherpe saus gegeten. We hadden allevier een supermiddag gehad!

Ik blijf me echt verwonderen over dat arm en rijk zo dicht bij elkaar leven en deze verschillen dus duidelijk te zien zijn. Alles is altijd overal hier! Mega hotels, dikke auto’s, huizen en billboards overal waartussen mensen op straat slapen, bedelen en wonen en tussen het afval aan het scharrelen zijn. Het helpt niets om ze geld te geven, het is ook gewoonweg iets waar je niet aan kan beginnen. Lijkt bijna een excuus, maar het is moeilijk om het niet te doen! Af en toe zie je een situatie wat echt moeilijk is of waar je echt medelijden mee hebt. Maar er zijn veel bedelaars die er goed uit zien, veel goud en zilver om zich heen hebben hangen en schijnen te bedelen omdat het meer verdiend dan werken. Als je ze geld of eten geeft komt gelijk heel zwerfend India er ook aan of kijken ze boos en willen ze meer. Ja hallo. Ga dan maar weg denk ik dan..

Afgelopen maandagnacht zijn met de nachtrein vertrokken naar GOA. Sandra en ik zaten allebei in een apart deel van de trein, maar we hebben beiden genoten! Uiteindelijk was het zo gezellig dat we met 8 mannen in zon tussenstukje aan het stoeien en vechten waren. Op een gegeven moment werd het voor hun iets te gezellig dus ze hebben dan ook geweten dat we daar niet van gediend waren. Sandra heeft er eentje vol in z’n gezicht gemept, haha! Go San!

Nu in Goa dus. tis net een paradijs!Pff, wanneer ik hier over het strand loop lijkt het net of ik droom en dan wil ik graag dat jullie het allemaal konden zien! Rotsen, zee, strand, enorme palmbomen en van die relaxte strandtentjes met aardige mensen waar we iedere dag te vinden zijn. We verblijven in een leuk simpel blokhutje in een soort tuin waar nog wat meer mensen zitten. 800 meter van het strand! Tis wel enorm veel regen steeds, nooit verwacht natuurlijk. Echt heel jammer, maar we hopen dat het wegtrekt!

Misschien valt het je op dat wanneer we het over mensen hebben, het bijna altijd mannen zijn. Dat lijkt misschien wat raar maar het is zo omdat vrouwen hier weinig op stap/ straat zijn of je niet aanspreken. Soms is dat best jammer en irritant maar we voelen ons ook wel eens de koning te rijk natuurlijk..

Heb mijn hart echt een klein beetje aan India verloren! Het is een hard land, het hindoeïsme is een keiharde cultuur op zich. Eentje waar ik niet snel aan zou kunnen en willen wennen. Maar het land heeft ook zoveel moois. Ik dagdroom er wel eens over om naar huis te gaan, als een gek Hindi te gaan leren en ooit terug te komen. Naar mijn mening zijn de meeste dromen geen bedrog!

Ik begrijp dat er natuurlijk ook gewerkt moet worden, dus het idee dat jullie dat doen lost dat gelijk mooi op. Ik hoop dat alles goed gaat met jullie werk, studie en andere dingen!

Jongens, ik sla mijn handdoek om mijn nek en peer hem naar Anjuna beach;-)

LIEFS van em