"It's a snake-bite..."

Yo!

Daar zijn jullie en ik weer. Hopelijk is alles goed daar. Ik ben benieuwd naar jullie verhalen!
Hier is een boel gebeurd maar ik heb weinig inspiratie op dit moment om een verhaal te schrijven. Heb mijn India- dagboek erbij gepakt en gewoon wat stukjes overgeschreven. Het is op de juiste momenten geschreven dus het verteld vast beter dan dat ik het nu zou kunnen schrijven!

03-10-2009
“…Na een aantal uurtjes in dat dorpje te zijn geweest begon het op de terugweg te regenen. Heerlijk! We hebben met losse haren in de regen heen en weer gerend, genieten! Thuisgekomen werd de pret gedrukt doordat ons werd verweten dat het verschrikkelijk dom was om dat te doen als je net ziek bent geweest. Nou en. Wij hadden schik!...”

01-10-2009
“…Voor de lunchpauze werden er met spoed vier personen binnen gebracht. Twee met een hondenbeet en twee met een zo genoemde snake bite. De twee met de slangenbeet waren neven van elkaar, jongens van 22 en een jaar of 30. Ik noemde net snake bite omdat bij het binnenkomen één woord genoeg is: “snake bite”. Iedereen weet dan wat hij moet doen. Één ding is het belangrijkst: Rete snel handelen! Bij een cobrabeet is het verloop echt verschrikkelijk snel. Wanneer het gebeten lichaamsdeel gelijk afgebonden wordt en de patiënt acuut een tegengif krijgt is er overlevingskans maar aangezien dorpsbewoners meestal eerst naar een 1 of andere wannabe dokter in het dorp gaan, die hen naar huis stuurt met het advies om 10 bladeren op het hoofd te leggen, overleeft bijna niemand. Uiteindelijk komen ze naar het ziekenhuis maar vaak is het dan al te laat. Als eerst houdt de ademhaling ermee op (geleidelijk). Wanneer iemand niet meer zelfstandig kan ademen wordt er een tube ingebracht waardoor ze handmatig beademd kunnen worden. Dan is het hopen dat het hart niet aangetast raakt. Tot die tijd is het beademen geblazen. Letterlijk en figuurlijk. Het schijnt het cobra-seizoen te zijn en we hebben al 6 jongens/mannen zien overlijden. Meestal worden ze gebeten tijdens hun slaap. Één jongen heeft overleeft!

…..Toen wij terug kwamen van onze lunchpauze was de jongste jongen al overleden (22 jaar). We mochten in zijn ogen kijken met een zaklamp om te kijken of hij echt dood was. We hebben hierna samen alle slangen (die andere slangen zegmaar:P) verwijderd en zijn daarna verder gegaan bij zijn neef die nog leefde. Een minuut later zat ik naast het bed met de ballon in mijn handen te beademen. Sandra stond naast me met het zusje van deze jongen in haar armen welke hartverscheurend huilde. Er kwamen broers binnen die in huilen uitbarsten en weer weg gingen. Er was geen Indian nurse te bekennen. Op een gegeven moment liepen bij mij ook de tranen over mijn gezicht dus San nam het over en ik ging de zaal af. Omdat ik besefte dat je nou eenmaal geen uren kan gaan huilen tijdens je werk kan ben ik terug gegaan en uiteindelijk hebben we tot 17.00 naast het bed gezeten en om de beurt beademd, familie getroost en infuuszakken van andere patiënten verwisseld. Toen we om 17.00 de zaal afliepen en ik een arm om San heen sloeg werd het haar ook wat teveel en zo liepen we samen het ziekenhuis uit...”

01-10-2009
“…Verder een klein ommetje gemaakt over de campus aangezien we te horen kregen dat we na 17.30 niet alleen van de campus afmogen en overdag eigenlijk ook niet maar we hebben bedacht dat we bij dat laatste doen alsof we dat niet gehoord hebben aangezien ons leven anders ophoudt bij de campusmuren. Dat gaat volgens ons namelijk veel te ver. We kunnen even onszelf zijn en Nederlands praten wanneer we na werktijd hier even weg kunnen. We kunnen uren kletsen over dingen die er toe doen, maar vooral die er niet toe doen. Denk hierbij aan rijst,de cameradief, onze vakantie, de India-geur, sari’s, muggen, campusgezeur en Indiase mannen (nee nee, hier kunnen NL’se jongens toch echt niet aan tippen;)).

02-10-2009
“…Ik geniet er ontzettend van om in een klein dorpje te zijn, in een arm huisje te verblijven en daar een kopje mieters sterkte thee te drinken. Zo zie je namelijk het echte leven van India en hebben we écht contact met de dorpsbewoners. Het is zo mooi om onze waardering te kunnen laten blijken door de paar woorden Hindi die we spreken, zodat de mensen glunderen wanneer ze hen met koeiestront besmeurde huisje aan ons showen. Fantastisch!..”

02-10-2009
“…Daarna gingen we lekker slapen. Trouwens eerst moest ik nog stomen onder een doek in de keuken. Sandra ging mee omdat ik een beetje bang was in die donkere keuken met zwarte ratten. We hebben daar een hoop lol gemaakt en hard gelachen om slechte grappen over een aantal artsen. Was relaxed!...”

Kortom, we maken een boel mee. Ook onderling. We hebben ieder onze mooie en mindere momenten maar meestal niet tegelijk dus dat vult elkaar wel aan! We zijn allebei erg verschillende personen zijn wij hier achter gekomen. Dus tipje: Als je iemand beter wil leren kennen… Pluk diegene uit zijn eigen omgeving en ga samen naar een ver en vreemd land, haha!

Wel is het erg bijzonder om te merken dat ik mijn geloof op een heel andere manier beleef hier. Er is veel te leren van deze mensen wat dit betreft!

In het ziekenhuis hangt het volgende papiertje:

Happy moment - Praise God
Difficult moment - Seek God
Quiet moment – Worship God
Painfull moment – Trust God
Every moment – Thank God

Zulke simpele woorden waar een ieder vast wel eens aan denkt, maar wat er mooi uit ziet als je het zo bij elkaar leest.

Ik hoop tot snel. Ik geniet van jullie berichtjes, super thanks!

Love,
Em