hulde aan de pepernoot!

Ha!

Weetje wat we vanmiddag gegeten hebben? PEPERNOTEN! Mn moeder had het opgestuurd, echt geweldig! Tnx mam, jij weet wat ik nodig heb! We hebben er ontzettend van genoten en zelfs een beetje bewaard voor een paar dagen later, haha. Zou ik thuis echt nooit doen.

Als ik in Nederland ben dan heb ik wel eens het idee dat mensen alleen maar met eten bezig zijn. Ze doen het thuis, op straat, op de fiets, auto en overal zie je borden en zo met etens dingen. En dan vind ik dat wel eens raar. Sinds ik hier ben zag ik al snel dat het nog meer kan. Overal komen ze weer met vage koekjes en gebakjes etc. aan. Het eten hier ga ik echt waarderen joh! We eten bijna nooit vlees, das wel een nadeel want wat is een maaltijd zonder vlees? Ik leer dat het mogelijk is want hier is bijna nooit vlees. Maar nu zorgen ze af en toe voor rundvlees en als je bij iemand wordt uitgenodigd is er vaak kip. En die kip is me toch lekker! Want kipfilet van de c1000 is geen kip hoor. Dat heb ik al vaak gedacht wanneer ik in NL was. Das nep kip. Dit is echte kip, die hakken ze gewoon in stukken en gooien ze met botten en alles in de pan.

Op een dag zijn we naar een natuurreservaat geweest. Het mooie daarvan is dat er geen hekken of iets zijn maar gewoon een enorm gebied waar wilde dieren zitten die zelf dus ook hun eigen voedsel jagen en niet van die hapklare koeien te eten krijgen. Gewapend met mutsen, kleedjes en handschoenen (rare gewaarwording) scheurden we de hele morgen door de prachtige natuur! Echt super genieten van de stilte, koelte, geur, geluiden en kleuren van het oerwoud. Want een oerwoud was het en het klonk daar echt net als van die muziekjes die je wel eens in van die natuur-drogist, kruidige, in mijn ogen zweverige winkeltjes hoort. Om te leren ontspannen. En dat lukte me behoorlijk! Ik heb ontdekt dat ik van bomen houdt. Want ik kon niet stoppen met omhoog kijken om die bomen tegen de knalblauwe lucht te zien. De natuur is hier geweldig!

Je gelooft vast niet als ik vertel dat we op een olifant gereden heb! Ik kan het zelf nog niet eens geloven. Maar echt mega gaaf joh, niet normaal. We konden echt niet stoppen met lachen, zo mooi was het! En zo onwerkelijk, nu nog steeds! De tijgers waren met jeeps niet te vinden dus werd de olifant erop uitgestuurd. Uiteindelijk lag er ergens een vrouwtjestijger onder een struik welke we alleen per olifant konden bereiken. Dus dan doe je dat. Sandra en ik samen op die olifant door het bos gesjouwd waarna we 5 minuten later oog in oog stonden met een echte tijger. Fantastisch! Ik zal het nooit meer vergeten!

We zijn onze laatste stageweek in gegaan die we vullen met twee dagen ziekenhuis en drie dagen Spandana project. Van dit laatste genieten we erg en van het eerste wat minder. Tijdens dagen met Spandana genieten we de hele dag! Een erg gezellig HIV/AIDS team met wie we dan op stap gaan en het werk wat ze doen is zo ontzettend zinvol en de vruchten van hun werk zijn snel te zien of te ervaren. Dit werk wordt geheel gesteund door De Verre Naasten uit Nederland, een organisatie waar ik als kind al kwartjes voor in een potje deed op de basisschool. Voor mij altijd een begrip geweest zonder echte voorstelling van het uiteindelijke doel. Ach ja je denkt dan dat het naar de arme kindjes in Afrika gaat. Het is heel bijzonder om dit werk echt zelf te zien en het enthousiasme van het personeel en vrijwilligers van dit project! Concreet betekent dit voorlichting over aids en verstrekking van condooms aan vrachtwagenchauffeurs, door wie deze ziekte verschrikkelijk snel verspreid wordt aangezien ze gemiddeld met 5-6 dames het bed delen. Daar zit je dan, met zes vrouwen te vertellen over SOA s aan een groep van die ruige kerels. Maar de mannen luisteren echt! Ook zijn we vaak in dorpjes om deze voorlichting aan groepjes mannen en vrouwen te geven, voorlichting over malaria en het bouwen van dammen waardoor de akkers weer besproeid kunnen worden. Mensen zijn slim!

Wanneer ik terug denk aan alle afgelopen weken dan verbaas ik mij er zo over. Het was nooit hoe ik het verwacht had, in verschillende opzichten zowel positief als negatief. Ik heb mijzelf beter leren kennen dan ooit en we hebben samen al een boel meegemaakt. We sluiten de stage met een goed gevoel af en met een nog beter gevoel gaan we zaterdag beginnen aan onze vakantie. VIER weken maar liefst! Das echt niet normaal, ik weet het. Maar ja wat is normaal he… Wij hebben hier heeeel lang naar toe geleefd dus het maakt niets meer uit wat normaal is en wat niet. Wij peren hem hier zaterdag en dat is het belangrijkste!

Hoe het hier op de campus gaat spoort niet helemaal. We hadden al een hele tijd vermoedens over artsen die niet op een juiste manier met geld, patiënten en personeel omgingen maar deze week is dat des te meer bevestigd. En daar kan ik toch zo verschrikkelijk boos van worden he. Ik ben dat bijna nog niet geweest sinds ik hier ben maar ik werd boos met een heel rood hoofd. Dat zegt genoeg;) Want het gaat allemaal zo oneerlijk er is zo weinig tegen te doen doordat de hiërarchie een grote rol speelt.. Onbegrijpelijk! We zullen er wel over in gesprek gaan in Delhi, dat is het enige wat we kunnen doen...

Ik mis jullie. Ik mis brood met veel boter en pure hagelslag. Ik mis vrienden, de assendorperchicks, NSZ , mn hond, ouders en broers.

Maar niet getreurd! We zullen aan jullie denken als we winkelen in Bombay, in onze hangmat op het strand in GOA, sneeuwpoppen bouwen op de Himalaya en onderste boven gereden worden in Delhi. Het leven is mooi! (dat van ons in ieder geval.)

Tot gauw, nu echt…
X EM

"It's a snake-bite..."

Yo!

Daar zijn jullie en ik weer. Hopelijk is alles goed daar. Ik ben benieuwd naar jullie verhalen!
Hier is een boel gebeurd maar ik heb weinig inspiratie op dit moment om een verhaal te schrijven. Heb mijn India- dagboek erbij gepakt en gewoon wat stukjes overgeschreven. Het is op de juiste momenten geschreven dus het verteld vast beter dan dat ik het nu zou kunnen schrijven!

03-10-2009
“…Na een aantal uurtjes in dat dorpje te zijn geweest begon het op de terugweg te regenen. Heerlijk! We hebben met losse haren in de regen heen en weer gerend, genieten! Thuisgekomen werd de pret gedrukt doordat ons werd verweten dat het verschrikkelijk dom was om dat te doen als je net ziek bent geweest. Nou en. Wij hadden schik!...”

01-10-2009
“…Voor de lunchpauze werden er met spoed vier personen binnen gebracht. Twee met een hondenbeet en twee met een zo genoemde snake bite. De twee met de slangenbeet waren neven van elkaar, jongens van 22 en een jaar of 30. Ik noemde net snake bite omdat bij het binnenkomen één woord genoeg is: “snake bite”. Iedereen weet dan wat hij moet doen. Één ding is het belangrijkst: Rete snel handelen! Bij een cobrabeet is het verloop echt verschrikkelijk snel. Wanneer het gebeten lichaamsdeel gelijk afgebonden wordt en de patiënt acuut een tegengif krijgt is er overlevingskans maar aangezien dorpsbewoners meestal eerst naar een 1 of andere wannabe dokter in het dorp gaan, die hen naar huis stuurt met het advies om 10 bladeren op het hoofd te leggen, overleeft bijna niemand. Uiteindelijk komen ze naar het ziekenhuis maar vaak is het dan al te laat. Als eerst houdt de ademhaling ermee op (geleidelijk). Wanneer iemand niet meer zelfstandig kan ademen wordt er een tube ingebracht waardoor ze handmatig beademd kunnen worden. Dan is het hopen dat het hart niet aangetast raakt. Tot die tijd is het beademen geblazen. Letterlijk en figuurlijk. Het schijnt het cobra-seizoen te zijn en we hebben al 6 jongens/mannen zien overlijden. Meestal worden ze gebeten tijdens hun slaap. Één jongen heeft overleeft!

…..Toen wij terug kwamen van onze lunchpauze was de jongste jongen al overleden (22 jaar). We mochten in zijn ogen kijken met een zaklamp om te kijken of hij echt dood was. We hebben hierna samen alle slangen (die andere slangen zegmaar:P) verwijderd en zijn daarna verder gegaan bij zijn neef die nog leefde. Een minuut later zat ik naast het bed met de ballon in mijn handen te beademen. Sandra stond naast me met het zusje van deze jongen in haar armen welke hartverscheurend huilde. Er kwamen broers binnen die in huilen uitbarsten en weer weg gingen. Er was geen Indian nurse te bekennen. Op een gegeven moment liepen bij mij ook de tranen over mijn gezicht dus San nam het over en ik ging de zaal af. Omdat ik besefte dat je nou eenmaal geen uren kan gaan huilen tijdens je werk kan ben ik terug gegaan en uiteindelijk hebben we tot 17.00 naast het bed gezeten en om de beurt beademd, familie getroost en infuuszakken van andere patiënten verwisseld. Toen we om 17.00 de zaal afliepen en ik een arm om San heen sloeg werd het haar ook wat teveel en zo liepen we samen het ziekenhuis uit...”

01-10-2009
“…Verder een klein ommetje gemaakt over de campus aangezien we te horen kregen dat we na 17.30 niet alleen van de campus afmogen en overdag eigenlijk ook niet maar we hebben bedacht dat we bij dat laatste doen alsof we dat niet gehoord hebben aangezien ons leven anders ophoudt bij de campusmuren. Dat gaat volgens ons namelijk veel te ver. We kunnen even onszelf zijn en Nederlands praten wanneer we na werktijd hier even weg kunnen. We kunnen uren kletsen over dingen die er toe doen, maar vooral die er niet toe doen. Denk hierbij aan rijst,de cameradief, onze vakantie, de India-geur, sari’s, muggen, campusgezeur en Indiase mannen (nee nee, hier kunnen NL’se jongens toch echt niet aan tippen;)).

02-10-2009
“…Ik geniet er ontzettend van om in een klein dorpje te zijn, in een arm huisje te verblijven en daar een kopje mieters sterkte thee te drinken. Zo zie je namelijk het echte leven van India en hebben we écht contact met de dorpsbewoners. Het is zo mooi om onze waardering te kunnen laten blijken door de paar woorden Hindi die we spreken, zodat de mensen glunderen wanneer ze hen met koeiestront besmeurde huisje aan ons showen. Fantastisch!..”

02-10-2009
“…Daarna gingen we lekker slapen. Trouwens eerst moest ik nog stomen onder een doek in de keuken. Sandra ging mee omdat ik een beetje bang was in die donkere keuken met zwarte ratten. We hebben daar een hoop lol gemaakt en hard gelachen om slechte grappen over een aantal artsen. Was relaxed!...”

Kortom, we maken een boel mee. Ook onderling. We hebben ieder onze mooie en mindere momenten maar meestal niet tegelijk dus dat vult elkaar wel aan! We zijn allebei erg verschillende personen zijn wij hier achter gekomen. Dus tipje: Als je iemand beter wil leren kennen… Pluk diegene uit zijn eigen omgeving en ga samen naar een ver en vreemd land, haha!

Wel is het erg bijzonder om te merken dat ik mijn geloof op een heel andere manier beleef hier. Er is veel te leren van deze mensen wat dit betreft!

In het ziekenhuis hangt het volgende papiertje:

Happy moment - Praise God
Difficult moment - Seek God
Quiet moment – Worship God
Painfull moment – Trust God
Every moment – Thank God

Zulke simpele woorden waar een ieder vast wel eens aan denkt, maar wat er mooi uit ziet als je het zo bij elkaar leest.

Ik hoop tot snel. Ik geniet van jullie berichtjes, super thanks!

Love,
Em