Kort!

De foto's duurden super lang dus het zijn er weinig, staan niet recht en niet op de goede plaats. Maar foto's is foto's dacht ik maar zo. Zo in ieder geval een kleine indruk van hier!

Het is hier goed! Helaas had ik de laatste dagen een 1 of andere luchtweginfectie en was dus flink ziek. Nu iedere dag iets beter gelukkig! En mijn camera is gejat, er is een man binnengeslopen terwijl ik sliep en heeft de camera gepakt (vlakbij mij!). Verder begint het meeste te wennen en ik ben jullie erg dankbaar voor lieve berichtjes en mooie gebeden. Ik denk aan jullie en als er weer meer intressants is zal ik weer es wat schrijven:)

X

(voor meer foto's, check: http://picasaweb.google.com/ha.bakhuis)

Hun bloed, ons zweet en tranen...

Midden in het kantoor van dr. Adarsh (hoofd en dokter van het ziekenhuis), zit ik te hopen dat de stroom weer aangaat zodat ik dit bericht in ieder geval af kan maken. Het typeert eigenlijk al wel een beetje hoe het hier is. Ik weet niet goed waar te beginnen!

Het is hier primitief, gastvrij, oud en allemaal zo anders. Delhi was ook anders maar we genoten ervan, waren ontzettend enthousiast en optimistisch! Hier gekomen sloeg het wel een beetje om.. De eerste 2 dagen waren moeilijk omdat alles ineens kwam, de cultuurshock en het inwerken in een compleet ander ziekenhuis. Sandra en ik lopen mee met de dokters en verpleegsters en we worden overal bijgeroepen om te kijken en hebben vandaag al geholpen bij een bevalling! Gister zagen we een spoedkeizersnee en nog een heftige ingreep. Op de patientenzalen liggen voornamelijk mensen met Malaria. Het viel gister allemaal zo tegen dat we het beiden 's avonds niet meer zo zagen zitten. Ik schrijf dat wel met een dubbel gevoel want er is ook zoveel goeds en ik vind het vervelend om negatief te zijn over dit alles. maar het is zo als het is.. Voor mij is de taalbarriere het moelijkst. Mijn engels is niet erg goed en met het hindi erbij moet ik me richten op 2 talen. Zo rommelde ik de hele dag maar aan en wanneer we samen waren en ik zelfs mijn vader aan de telefoon kreeg was daar de ontlading van alles wat op je af komt. (jaja jongens.. zelfs emma kan huilen, ik was zelf het meest verbaast, haha!). Het is echt naar om heimwee te hebben als je op zon plekje op deze wereld bent, maar vast ook goed voor het besef van ons dagelijks leven!
Na eindeljk gebeld te hebben met mn moeder en mardien en een redelijke nacht, ging vandaag een stuk beter en dat geeft moed. Er is hier ook echt veel moois!

Zarema, onze indische begeleidster vanuit New Delhi zei: If your heart is cold and empty, you can't give. Mooie woorden die ik elke dag bij me draag. Er is veel te geven want we krijgen zoveel.

We hebben nu ook een telefoonnummer! Als je het graag wilt kan je mn ouders of Mardien wel ff vragen!

Super thanks voor julle berichtjes/smsjes. Het is ons superveel waard deze dagen! Echt;)
Sinds vandaag kunnen we ws. regelmatig op internet. Fotoos hopelijk binnenkort!

Liefs&X! M

WAUW!!

Ik lees net jullie reacties en ik word helemaal warm van binnen, haha!

Zo dat moest ik echt eerst even zeggen.. Het betekent natuurlijk niet dat ik zo warm word dat ik graag weer terug wil naar Nederland.. Warm word je hier namelijk sowieso wel. Tis heet joh! Vreemde warmte, super benauwd, klam. Maar het is hier vet cool jongens!!
Ik vind het moeilijk om uit te leggen waarom ik het cool vind. Het is gewoon anders. ALLES is anders! Het meest verbazende is dat er echt OVERAL mensen zijn en altijd. Hoe laat je waar ook rijd. Overal op straat zijn er mensen aan het werk, aan het verkopen, aan het lopen, gewoon staan, kijken, eten, spelen, chillen of doen hun behoefte. Ja dat ook overal...
We hebben al veel gedaan, verblijven dit weekend in New Delhi, een stad met meer inwoners dan heel Nederland. Gister naar de Taj Mahal geweest (1 v/d 7 wereldwonderen). We werden wakkeer gebeld uit ons bed, we hadden de wekker wel gezet maar Sandra's telefoon stond nog op Nederlandse tijd, haha! Daar gekomen (6 uur rijden) werden we aangegaapt bij het leven. Serieus, mensen willen met ons op de foto, kijken ons na, als ze lef hebben zwaaien ze. We zwaaien vrolijk terug (alleen als we veilig in de bus zitten) en dat vinden ze fantastisch. Sinds vandaag lopen we rond in van die echte sari's.. Ik dacht eerst dat ik dat vreselijk zou vinden, maar geloof me.. Na 2 dagen in je westerse kleding wil je echt graag ook zoon ding aan.. Je hoort er iets meer bij dan denk ik ofzo. Van de welbekende cultuurshock hebben we tot nu toe nog geen last..

Natuurlijk is het niet alleen mooi. Ik voel me vreselijk als we in een bus met grote stoelen zitten wanneer we door de dorpen rijden waar de meeste mensen op elkaar gepropt in zo'n tuktukje zitten en omhoog kijken naar ons. De armoede is overal. Naast de enorme hotels en in straten waar ook dikke BMW-s rondrijden.. Ik kan er nu al uren over schrijven. Ik vind het echt moeilijk om te zien en mee om te gaan.. Maar ook dit is India..

Omdat ik weet dat het helemaal niks aan is als je enoooorme blogs moet lezen van andere mensen stop ik.. Maar er volgt vast later meer;)

Hey lieve mensen. Ik denk aan jullie! Temidden van deze enorme chaos!
KUS! Em