Joepie k ben dr weer!
Allereerst erg dankbaar om na al deze belevenissen en gereis weer helemaal gezond en veilig thuis te zijn, want ik vind dat bijzonder!
De laatste weken hebben we het nog fantastisch gehad en met een kriebelig gevoel in mn buik denk ik eraan terug. Vanuit het zuidelijke zonovergoten GOA vlogen we naar het ijskoude noorden waar we een 4 daagse trekking in de Himalaya gedaan hebben. Gekampeerd, een berg geklommen tot aan de top, paard gereden, een kip geslacht, gewassen aan de rivier en met 4 man in een tentje geslapen met - 15 buiten! Dekens, mutsen, gebreide sokken en warme kruiken waren niet om aan te slepen!
De laatste dagen uitstekend vermaakt in Delhi, alles afgerond, wat oude bekenden ontmoet en een sloppenwijk bezocht.
Tenslotte een goede maar vermoeiende reis gehad (kinderen en een vliegtuig vind ik een waardeloze combinatie. Zeker als je mij er ook nog tussen zet.. pfff) Maar wat was het gaaf om iedereen op schiphol weer te ontmoeten. Zelfs Max & Gert, Jeanet en Tien waren er, super tof!
Onwerkelijk om nu aan alles terug te denken. Hier voelt het alsof ik niet weg geweest ben, haha!
Ach ja, des te sneller zit je dr weer in laten we maar denken..
Ben echt iedere dag heel erg dankbaar als ik aan alles terug denk, dat ik alle mogelijkheden en kansen heb gekregen om dit alles mee te maken. Dat zie ik als een groot geluk en wanneer het ook iets voor jou is moet je niet meer twijfelen en gewoon: GAAN! (ik ga wel met je mee;-))
Tot spreeks en ziens:)
Liefs, x Em
maandag 30 november 2009
dinsdag 17 november 2009
Yes, SURE!
Een kort bericht om even weer een teken van leven te geven en tegelijk jullie een beetje jaloers te laten worden. Want ik schreef de vorige blog dat het net een paradijs leek en iedere dag wordt dat weer opnieuw bewezen!
Deze week heb ik een aantal keer gedacht dat ik er toch best van baal om weer naar Nederland te gaan en dat is een wonder als ik dat vergelijk met mijn gevoel van alle andere weken. Deze week maakt zoveel goed! Genieten ten top. Alles wat bij vakantie hoort is hier. Zon-strand-zee-palmbomen-watersport-natuur-oneindig veel cocktails-lekker eten-golven-lieve en leuke mensen en ik kan nog wel even verder gaan. Overal waar we tot nu toe geweest zijn vragen mensen of we terug komen en het standaard antwoord was: May be.. Na deze week is mijn antwoord veranderd in: Yes, sure!
We hebben gelukkig een bal, dus wanneer ik die op mijn aller hardst over het strand de zee in knal (ja broers, ik weet dat het er niet uitziet) heb ik toch veel bekijks. Ieder dag spelen we potjes voetbal met mannen –jong en oud- op het strand. Even afkoelen in de zee en opnieuw GAAN! Zon witte in bikini die een bal kan raken hoort hier volgens mij bij 1 van de 7 wereldwonderen.. Er zijn best veel Indianen (zo noem ik ze maar) die de bal naar links schoppen terwijl het eigenlijk rechts moest zijn, dus vergeleken bij hun lijkt t alsof ik het best goed kan. Hihi, weet ik ook eens hoe dat voelt;-)
Het bijzondere vind ik dat alles nog steeds mooi op zijn India manier is. Natuurlijk zijn er heel veel dingen verwestert hier omdat er zoveel toeristen zijn maar dit vakantieoord trekt een ander soort toerist dan Blanes, Salou en Rimini. Een toerist wat mij wat meer ligt. Het zijn voornamelijk behoorlijke hippies, die liggen mij soms wat minder, maar je snapt denk ik wel wat ik bedoel. Tuurlijk sjouwen hier ook dikke, camera dragende, een poging tot Engelssprekende mensen met spierwitte kuiten rond, die de hele dag op zon decadente strandstoel hangen, maar waar is dat niet? Ze zullen wel hard gewerkt hebben in hun eigen land denk ik dan maar.. En deze bevolking is er van afhankelijk, dus als wij ook op deze manier ons steentje kunnen bijdragen.. Vooruit dan maar. Wij huren wel zon stoeltje en nemen een extra biertje hoor;-)
Overmorgen gaan we op reis via Delhi naar de Himalaya. Wel gek he. Straks zitten we met onze negerbruine koppen niet te weten waar we het zoeken moeten van de kou, haha! De wereld zit echt heel bijzonder in elkaar, het is 1 groot wonder die absoluut ontdekt moet worden!
Genoeg weer. Als jullie ook leuke dingen meemaken (of iets anders willen zeggen) mag je wel mailen, altijd leuk! De telefoon spoort niet echt meer dus dat werkt niet..
Doei!
Em
Deze week heb ik een aantal keer gedacht dat ik er toch best van baal om weer naar Nederland te gaan en dat is een wonder als ik dat vergelijk met mijn gevoel van alle andere weken. Deze week maakt zoveel goed! Genieten ten top. Alles wat bij vakantie hoort is hier. Zon-strand-zee-palmbomen-watersport-natuur-oneindig veel cocktails-lekker eten-golven-lieve en leuke mensen en ik kan nog wel even verder gaan. Overal waar we tot nu toe geweest zijn vragen mensen of we terug komen en het standaard antwoord was: May be.. Na deze week is mijn antwoord veranderd in: Yes, sure!
We hebben gelukkig een bal, dus wanneer ik die op mijn aller hardst over het strand de zee in knal (ja broers, ik weet dat het er niet uitziet) heb ik toch veel bekijks. Ieder dag spelen we potjes voetbal met mannen –jong en oud- op het strand. Even afkoelen in de zee en opnieuw GAAN! Zon witte in bikini die een bal kan raken hoort hier volgens mij bij 1 van de 7 wereldwonderen.. Er zijn best veel Indianen (zo noem ik ze maar) die de bal naar links schoppen terwijl het eigenlijk rechts moest zijn, dus vergeleken bij hun lijkt t alsof ik het best goed kan. Hihi, weet ik ook eens hoe dat voelt;-)
Het bijzondere vind ik dat alles nog steeds mooi op zijn India manier is. Natuurlijk zijn er heel veel dingen verwestert hier omdat er zoveel toeristen zijn maar dit vakantieoord trekt een ander soort toerist dan Blanes, Salou en Rimini. Een toerist wat mij wat meer ligt. Het zijn voornamelijk behoorlijke hippies, die liggen mij soms wat minder, maar je snapt denk ik wel wat ik bedoel. Tuurlijk sjouwen hier ook dikke, camera dragende, een poging tot Engelssprekende mensen met spierwitte kuiten rond, die de hele dag op zon decadente strandstoel hangen, maar waar is dat niet? Ze zullen wel hard gewerkt hebben in hun eigen land denk ik dan maar.. En deze bevolking is er van afhankelijk, dus als wij ook op deze manier ons steentje kunnen bijdragen.. Vooruit dan maar. Wij huren wel zon stoeltje en nemen een extra biertje hoor;-)
Overmorgen gaan we op reis via Delhi naar de Himalaya. Wel gek he. Straks zitten we met onze negerbruine koppen niet te weten waar we het zoeken moeten van de kou, haha! De wereld zit echt heel bijzonder in elkaar, het is 1 groot wonder die absoluut ontdekt moet worden!
Genoeg weer. Als jullie ook leuke dingen meemaken (of iets anders willen zeggen) mag je wel mailen, altijd leuk! De telefoon spoort niet echt meer dus dat werkt niet..
Doei!
Em
woensdag 11 november 2009
Schiffelen!
Op dit moment zit ik op een klein bankje met de laptop op schoot. Een bankje waar ik vannacht op ga slapen. Ik zit namelijk naast een ziekenhuisbed waar Sandra in ligt! Nadat we een aantal dagen in Mumbai ons kostelijk vermaakten, werd zij helaas gegrepen door een soort darmvirus waarbij alles wat zij binnenkreeg met een razend tempo via iedere uitgang die mogelijk is, weer naar buiten vloog. Uren doorbrengen op toilet, bed en nu dus in dit kleine privéziekenhuis hoort daar allemaal bij. Tsja.. Een dompertje op het begin van de vakantie maar we hopen dat de medicijnen, rust, tijd en zorg zijn werk goed gaat doen! En voor mij betekent dat dus dat ik mijn verpleegtechnieken, die ik sinds het afscheid in het ziekenhuis even met rust dacht te kunnen laten, weer uit de kast gehaald heb en dus een drukke dag achter de rug heb;)
In het echt zit ik nu helemaal niet meer op dat bankje want is het alweer een tijdje verder, schrijf bijna nooit in 1 keer, vandaar.. Heb uiteindelijk ook niet daarop geslapen maar San in t ziekenhuis en ik alleen in het hotel. Dat was een goede keus, konden we allebei goed uitrusten.
Bombay is zo gaaf! (Bombay is de oude naam, Mumbai de nieuwe.)
Het is enorm groot, druk en op iedere hoek dringt er weer een andere (meestal smerige) geur je neus binnen. We hebben zo ontzettend genoten in de taxi’s waarin we door de stad scheurden of juist heel lang stil stonden te midden van al het verkeer. En dan staat er heel soms een politieagent midden tussen die chaos, een beetje met zijn armen in de lucht te zwaaien en je ziet dat hij soms een fluitje naar zijn mond brengt, een geluid hoor je er nooit bovenuit natuurlijk. Ik vraag me dan af hoe hij op het idee kwam om dat te gaan doen, omdat het echt nergens op slaat. Maar het ziet er wel leuk uit, ook niet onbelangrijk!
Heel bijzonder was het om het huis waar Mahatma Ghandi in gewoond heeft te bezoeken, nu ingericht als museum over deze fantastische man. We waren onder de indruk! Hierna hebben we de washing laundry place van Mumbai vanaf een brug kunnen bekijken. 5000 man, met de hand kleren aan het wassen voor bedrijven en particulieren van de stad, bizar!
Toen we het strand al op de eerste dag in het oog kregen, wilden we hier natuurlijk gelijk op liggen en vooral in de zee zwemmen! Het zag er erg goed uit dus wij hup in bikini die zee in. Heerlijk!!! Het grote probleem was: er weer uit komen. Groepjes mannen en jongens verzamelden zich op het strand waardoor wij zon vermoeden kregen dat het niet helemaal normaal was wat wij deden. Toen we in de zon lagen gingen ze op een meter afstand om ons heen zitten. Niet kijkend maar starend. En dan doen ze alsof ze aan het sms-en zijn en dan maken ze fotos. Overal waren ze en uiteindelijk zijn we maar gegaan..
Nadat Sandra weer terug was uit het ziekenhuis, was ze nog echt niet beter en is dus tot de dag dat we uit Mumbai vertrokken binnen gebleven. Naja, af en toe eventjes eruit maar ze had nog weinig energie dus heeft veel geslapen en gerust. Heel naar, want ze kon geen kant op. Vooral toen ze zich iets beter voelde en het slapen zich inwisselde voor vervelen was dat het rotste moment om zo ver weg van huis te zijn..
Voor mij betekende dat, dat ik een aantal dagen alleen op stap geweest ben in Mumbai. Dat was erg tof! Ik slenterde soms uren door de stad, beetje kletsen met mensen, shoppen waarbij ik zelf het afdingen snel onder de knie had. Soms gaven ze me een stoel om erbij te gaan zitten op de markt. Dan wilde ik een souvenir kopen maar dan gingen we eerst eens uitgebreid over de prijs discussiëren. En ik maar denken dat ik niet economisch aangelegd was..(ben ik ook niet hoor, maar zo voelde het eventjes een beetje..)
Ben 1 dag naar het eiland Elephantha geweest, waar ik op de boot al drie jongens had ontmoet met wie ik de hele dag opgetrokken ben. Ook al ga je alleen op stap, je bent nooit alleen. Mooi is dat!
En op 1 van die middagen liep ik het strand op waar ik gevolgd werd door twee zwerfjochies. Die gaan je dan vragen stellen, soms werkt het beste door gewoon vragen terug te stellen dus dat deed ik en ze vonden dat denk ik grappig. We hebben met zijn drieen kilometers door het water gelopen en uiteindelijk kwamen we op een stuk strand waar het water vol met afval lag. We gingen schiffelen met stenen in de zee en dat was zo leuk! Al snel stond ik met ongeveer 20 van die zwerfkids te schiffelen, op de achtergrond groepen mensen die zich daarover verwonderden en fotoos maakten. Op een gegeven moment waren we waarschijnlijk op een territorium van andere zwerfers gekomen waardoor ze met elkaar begonnen te vechten. Toen ben ik met mijn eerste drie vriendjes teruggegaan en hebben bij een strandtentje brood met een scherpe saus gegeten. We hadden allevier een supermiddag gehad!
Ik blijf me echt verwonderen over dat arm en rijk zo dicht bij elkaar leven en deze verschillen dus duidelijk te zien zijn. Alles is altijd overal hier! Mega hotels, dikke auto’s, huizen en billboards overal waartussen mensen op straat slapen, bedelen en wonen en tussen het afval aan het scharrelen zijn. Het helpt niets om ze geld te geven, het is ook gewoonweg iets waar je niet aan kan beginnen. Lijkt bijna een excuus, maar het is moeilijk om het niet te doen! Af en toe zie je een situatie wat echt moeilijk is of waar je echt medelijden mee hebt. Maar er zijn veel bedelaars die er goed uit zien, veel goud en zilver om zich heen hebben hangen en schijnen te bedelen omdat het meer verdiend dan werken. Als je ze geld of eten geeft komt gelijk heel zwerfend India er ook aan of kijken ze boos en willen ze meer. Ja hallo. Ga dan maar weg denk ik dan..
Afgelopen maandagnacht zijn met de nachtrein vertrokken naar GOA. Sandra en ik zaten allebei in een apart deel van de trein, maar we hebben beiden genoten! Uiteindelijk was het zo gezellig dat we met 8 mannen in zon tussenstukje aan het stoeien en vechten waren. Op een gegeven moment werd het voor hun iets te gezellig dus ze hebben dan ook geweten dat we daar niet van gediend waren. Sandra heeft er eentje vol in z’n gezicht gemept, haha! Go San!
Nu in Goa dus. tis net een paradijs!Pff, wanneer ik hier over het strand loop lijkt het net of ik droom en dan wil ik graag dat jullie het allemaal konden zien! Rotsen, zee, strand, enorme palmbomen en van die relaxte strandtentjes met aardige mensen waar we iedere dag te vinden zijn. We verblijven in een leuk simpel blokhutje in een soort tuin waar nog wat meer mensen zitten. 800 meter van het strand! Tis wel enorm veel regen steeds, nooit verwacht natuurlijk. Echt heel jammer, maar we hopen dat het wegtrekt!
Misschien valt het je op dat wanneer we het over mensen hebben, het bijna altijd mannen zijn. Dat lijkt misschien wat raar maar het is zo omdat vrouwen hier weinig op stap/ straat zijn of je niet aanspreken. Soms is dat best jammer en irritant maar we voelen ons ook wel eens de koning te rijk natuurlijk..
Heb mijn hart echt een klein beetje aan India verloren! Het is een hard land, het hindoeïsme is een keiharde cultuur op zich. Eentje waar ik niet snel aan zou kunnen en willen wennen. Maar het land heeft ook zoveel moois. Ik dagdroom er wel eens over om naar huis te gaan, als een gek Hindi te gaan leren en ooit terug te komen. Naar mijn mening zijn de meeste dromen geen bedrog!
Ik begrijp dat er natuurlijk ook gewerkt moet worden, dus het idee dat jullie dat doen lost dat gelijk mooi op. Ik hoop dat alles goed gaat met jullie werk, studie en andere dingen!
Jongens, ik sla mijn handdoek om mijn nek en peer hem naar Anjuna beach;-)
LIEFS van em
In het echt zit ik nu helemaal niet meer op dat bankje want is het alweer een tijdje verder, schrijf bijna nooit in 1 keer, vandaar.. Heb uiteindelijk ook niet daarop geslapen maar San in t ziekenhuis en ik alleen in het hotel. Dat was een goede keus, konden we allebei goed uitrusten.
Bombay is zo gaaf! (Bombay is de oude naam, Mumbai de nieuwe.)
Het is enorm groot, druk en op iedere hoek dringt er weer een andere (meestal smerige) geur je neus binnen. We hebben zo ontzettend genoten in de taxi’s waarin we door de stad scheurden of juist heel lang stil stonden te midden van al het verkeer. En dan staat er heel soms een politieagent midden tussen die chaos, een beetje met zijn armen in de lucht te zwaaien en je ziet dat hij soms een fluitje naar zijn mond brengt, een geluid hoor je er nooit bovenuit natuurlijk. Ik vraag me dan af hoe hij op het idee kwam om dat te gaan doen, omdat het echt nergens op slaat. Maar het ziet er wel leuk uit, ook niet onbelangrijk!
Heel bijzonder was het om het huis waar Mahatma Ghandi in gewoond heeft te bezoeken, nu ingericht als museum over deze fantastische man. We waren onder de indruk! Hierna hebben we de washing laundry place van Mumbai vanaf een brug kunnen bekijken. 5000 man, met de hand kleren aan het wassen voor bedrijven en particulieren van de stad, bizar!
Toen we het strand al op de eerste dag in het oog kregen, wilden we hier natuurlijk gelijk op liggen en vooral in de zee zwemmen! Het zag er erg goed uit dus wij hup in bikini die zee in. Heerlijk!!! Het grote probleem was: er weer uit komen. Groepjes mannen en jongens verzamelden zich op het strand waardoor wij zon vermoeden kregen dat het niet helemaal normaal was wat wij deden. Toen we in de zon lagen gingen ze op een meter afstand om ons heen zitten. Niet kijkend maar starend. En dan doen ze alsof ze aan het sms-en zijn en dan maken ze fotos. Overal waren ze en uiteindelijk zijn we maar gegaan..
Nadat Sandra weer terug was uit het ziekenhuis, was ze nog echt niet beter en is dus tot de dag dat we uit Mumbai vertrokken binnen gebleven. Naja, af en toe eventjes eruit maar ze had nog weinig energie dus heeft veel geslapen en gerust. Heel naar, want ze kon geen kant op. Vooral toen ze zich iets beter voelde en het slapen zich inwisselde voor vervelen was dat het rotste moment om zo ver weg van huis te zijn..
Voor mij betekende dat, dat ik een aantal dagen alleen op stap geweest ben in Mumbai. Dat was erg tof! Ik slenterde soms uren door de stad, beetje kletsen met mensen, shoppen waarbij ik zelf het afdingen snel onder de knie had. Soms gaven ze me een stoel om erbij te gaan zitten op de markt. Dan wilde ik een souvenir kopen maar dan gingen we eerst eens uitgebreid over de prijs discussiëren. En ik maar denken dat ik niet economisch aangelegd was..(ben ik ook niet hoor, maar zo voelde het eventjes een beetje..)
Ben 1 dag naar het eiland Elephantha geweest, waar ik op de boot al drie jongens had ontmoet met wie ik de hele dag opgetrokken ben. Ook al ga je alleen op stap, je bent nooit alleen. Mooi is dat!
En op 1 van die middagen liep ik het strand op waar ik gevolgd werd door twee zwerfjochies. Die gaan je dan vragen stellen, soms werkt het beste door gewoon vragen terug te stellen dus dat deed ik en ze vonden dat denk ik grappig. We hebben met zijn drieen kilometers door het water gelopen en uiteindelijk kwamen we op een stuk strand waar het water vol met afval lag. We gingen schiffelen met stenen in de zee en dat was zo leuk! Al snel stond ik met ongeveer 20 van die zwerfkids te schiffelen, op de achtergrond groepen mensen die zich daarover verwonderden en fotoos maakten. Op een gegeven moment waren we waarschijnlijk op een territorium van andere zwerfers gekomen waardoor ze met elkaar begonnen te vechten. Toen ben ik met mijn eerste drie vriendjes teruggegaan en hebben bij een strandtentje brood met een scherpe saus gegeten. We hadden allevier een supermiddag gehad!
Ik blijf me echt verwonderen over dat arm en rijk zo dicht bij elkaar leven en deze verschillen dus duidelijk te zien zijn. Alles is altijd overal hier! Mega hotels, dikke auto’s, huizen en billboards overal waartussen mensen op straat slapen, bedelen en wonen en tussen het afval aan het scharrelen zijn. Het helpt niets om ze geld te geven, het is ook gewoonweg iets waar je niet aan kan beginnen. Lijkt bijna een excuus, maar het is moeilijk om het niet te doen! Af en toe zie je een situatie wat echt moeilijk is of waar je echt medelijden mee hebt. Maar er zijn veel bedelaars die er goed uit zien, veel goud en zilver om zich heen hebben hangen en schijnen te bedelen omdat het meer verdiend dan werken. Als je ze geld of eten geeft komt gelijk heel zwerfend India er ook aan of kijken ze boos en willen ze meer. Ja hallo. Ga dan maar weg denk ik dan..
Afgelopen maandagnacht zijn met de nachtrein vertrokken naar GOA. Sandra en ik zaten allebei in een apart deel van de trein, maar we hebben beiden genoten! Uiteindelijk was het zo gezellig dat we met 8 mannen in zon tussenstukje aan het stoeien en vechten waren. Op een gegeven moment werd het voor hun iets te gezellig dus ze hebben dan ook geweten dat we daar niet van gediend waren. Sandra heeft er eentje vol in z’n gezicht gemept, haha! Go San!
Nu in Goa dus. tis net een paradijs!Pff, wanneer ik hier over het strand loop lijkt het net of ik droom en dan wil ik graag dat jullie het allemaal konden zien! Rotsen, zee, strand, enorme palmbomen en van die relaxte strandtentjes met aardige mensen waar we iedere dag te vinden zijn. We verblijven in een leuk simpel blokhutje in een soort tuin waar nog wat meer mensen zitten. 800 meter van het strand! Tis wel enorm veel regen steeds, nooit verwacht natuurlijk. Echt heel jammer, maar we hopen dat het wegtrekt!
Misschien valt het je op dat wanneer we het over mensen hebben, het bijna altijd mannen zijn. Dat lijkt misschien wat raar maar het is zo omdat vrouwen hier weinig op stap/ straat zijn of je niet aanspreken. Soms is dat best jammer en irritant maar we voelen ons ook wel eens de koning te rijk natuurlijk..
Heb mijn hart echt een klein beetje aan India verloren! Het is een hard land, het hindoeïsme is een keiharde cultuur op zich. Eentje waar ik niet snel aan zou kunnen en willen wennen. Maar het land heeft ook zoveel moois. Ik dagdroom er wel eens over om naar huis te gaan, als een gek Hindi te gaan leren en ooit terug te komen. Naar mijn mening zijn de meeste dromen geen bedrog!
Ik begrijp dat er natuurlijk ook gewerkt moet worden, dus het idee dat jullie dat doen lost dat gelijk mooi op. Ik hoop dat alles goed gaat met jullie werk, studie en andere dingen!
Jongens, ik sla mijn handdoek om mijn nek en peer hem naar Anjuna beach;-)
LIEFS van em
dinsdag 27 oktober 2009
hulde aan de pepernoot!
Ha!
Weetje wat we vanmiddag gegeten hebben? PEPERNOTEN! Mn moeder had het opgestuurd, echt geweldig! Tnx mam, jij weet wat ik nodig heb! We hebben er ontzettend van genoten en zelfs een beetje bewaard voor een paar dagen later, haha. Zou ik thuis echt nooit doen.
Als ik in Nederland ben dan heb ik wel eens het idee dat mensen alleen maar met eten bezig zijn. Ze doen het thuis, op straat, op de fiets, auto en overal zie je borden en zo met etens dingen. En dan vind ik dat wel eens raar. Sinds ik hier ben zag ik al snel dat het nog meer kan. Overal komen ze weer met vage koekjes en gebakjes etc. aan. Het eten hier ga ik echt waarderen joh! We eten bijna nooit vlees, das wel een nadeel want wat is een maaltijd zonder vlees? Ik leer dat het mogelijk is want hier is bijna nooit vlees. Maar nu zorgen ze af en toe voor rundvlees en als je bij iemand wordt uitgenodigd is er vaak kip. En die kip is me toch lekker! Want kipfilet van de c1000 is geen kip hoor. Dat heb ik al vaak gedacht wanneer ik in NL was. Das nep kip. Dit is echte kip, die hakken ze gewoon in stukken en gooien ze met botten en alles in de pan.
Op een dag zijn we naar een natuurreservaat geweest. Het mooie daarvan is dat er geen hekken of iets zijn maar gewoon een enorm gebied waar wilde dieren zitten die zelf dus ook hun eigen voedsel jagen en niet van die hapklare koeien te eten krijgen. Gewapend met mutsen, kleedjes en handschoenen (rare gewaarwording) scheurden we de hele morgen door de prachtige natuur! Echt super genieten van de stilte, koelte, geur, geluiden en kleuren van het oerwoud. Want een oerwoud was het en het klonk daar echt net als van die muziekjes die je wel eens in van die natuur-drogist, kruidige, in mijn ogen zweverige winkeltjes hoort. Om te leren ontspannen. En dat lukte me behoorlijk! Ik heb ontdekt dat ik van bomen houdt. Want ik kon niet stoppen met omhoog kijken om die bomen tegen de knalblauwe lucht te zien. De natuur is hier geweldig!
Je gelooft vast niet als ik vertel dat we op een olifant gereden heb! Ik kan het zelf nog niet eens geloven. Maar echt mega gaaf joh, niet normaal. We konden echt niet stoppen met lachen, zo mooi was het! En zo onwerkelijk, nu nog steeds! De tijgers waren met jeeps niet te vinden dus werd de olifant erop uitgestuurd. Uiteindelijk lag er ergens een vrouwtjestijger onder een struik welke we alleen per olifant konden bereiken. Dus dan doe je dat. Sandra en ik samen op die olifant door het bos gesjouwd waarna we 5 minuten later oog in oog stonden met een echte tijger. Fantastisch! Ik zal het nooit meer vergeten!
We zijn onze laatste stageweek in gegaan die we vullen met twee dagen ziekenhuis en drie dagen Spandana project. Van dit laatste genieten we erg en van het eerste wat minder. Tijdens dagen met Spandana genieten we de hele dag! Een erg gezellig HIV/AIDS team met wie we dan op stap gaan en het werk wat ze doen is zo ontzettend zinvol en de vruchten van hun werk zijn snel te zien of te ervaren. Dit werk wordt geheel gesteund door De Verre Naasten uit Nederland, een organisatie waar ik als kind al kwartjes voor in een potje deed op de basisschool. Voor mij altijd een begrip geweest zonder echte voorstelling van het uiteindelijke doel. Ach ja je denkt dan dat het naar de arme kindjes in Afrika gaat. Het is heel bijzonder om dit werk echt zelf te zien en het enthousiasme van het personeel en vrijwilligers van dit project! Concreet betekent dit voorlichting over aids en verstrekking van condooms aan vrachtwagenchauffeurs, door wie deze ziekte verschrikkelijk snel verspreid wordt aangezien ze gemiddeld met 5-6 dames het bed delen. Daar zit je dan, met zes vrouwen te vertellen over SOA s aan een groep van die ruige kerels. Maar de mannen luisteren echt! Ook zijn we vaak in dorpjes om deze voorlichting aan groepjes mannen en vrouwen te geven, voorlichting over malaria en het bouwen van dammen waardoor de akkers weer besproeid kunnen worden. Mensen zijn slim!
Wanneer ik terug denk aan alle afgelopen weken dan verbaas ik mij er zo over. Het was nooit hoe ik het verwacht had, in verschillende opzichten zowel positief als negatief. Ik heb mijzelf beter leren kennen dan ooit en we hebben samen al een boel meegemaakt. We sluiten de stage met een goed gevoel af en met een nog beter gevoel gaan we zaterdag beginnen aan onze vakantie. VIER weken maar liefst! Das echt niet normaal, ik weet het. Maar ja wat is normaal he… Wij hebben hier heeeel lang naar toe geleefd dus het maakt niets meer uit wat normaal is en wat niet. Wij peren hem hier zaterdag en dat is het belangrijkste!
Hoe het hier op de campus gaat spoort niet helemaal. We hadden al een hele tijd vermoedens over artsen die niet op een juiste manier met geld, patiënten en personeel omgingen maar deze week is dat des te meer bevestigd. En daar kan ik toch zo verschrikkelijk boos van worden he. Ik ben dat bijna nog niet geweest sinds ik hier ben maar ik werd boos met een heel rood hoofd. Dat zegt genoeg;) Want het gaat allemaal zo oneerlijk er is zo weinig tegen te doen doordat de hiërarchie een grote rol speelt.. Onbegrijpelijk! We zullen er wel over in gesprek gaan in Delhi, dat is het enige wat we kunnen doen...
Ik mis jullie. Ik mis brood met veel boter en pure hagelslag. Ik mis vrienden, de assendorperchicks, NSZ , mn hond, ouders en broers.
Maar niet getreurd! We zullen aan jullie denken als we winkelen in Bombay, in onze hangmat op het strand in GOA, sneeuwpoppen bouwen op de Himalaya en onderste boven gereden worden in Delhi. Het leven is mooi! (dat van ons in ieder geval.)
Tot gauw, nu echt…
X EM
Weetje wat we vanmiddag gegeten hebben? PEPERNOTEN! Mn moeder had het opgestuurd, echt geweldig! Tnx mam, jij weet wat ik nodig heb! We hebben er ontzettend van genoten en zelfs een beetje bewaard voor een paar dagen later, haha. Zou ik thuis echt nooit doen.
Als ik in Nederland ben dan heb ik wel eens het idee dat mensen alleen maar met eten bezig zijn. Ze doen het thuis, op straat, op de fiets, auto en overal zie je borden en zo met etens dingen. En dan vind ik dat wel eens raar. Sinds ik hier ben zag ik al snel dat het nog meer kan. Overal komen ze weer met vage koekjes en gebakjes etc. aan. Het eten hier ga ik echt waarderen joh! We eten bijna nooit vlees, das wel een nadeel want wat is een maaltijd zonder vlees? Ik leer dat het mogelijk is want hier is bijna nooit vlees. Maar nu zorgen ze af en toe voor rundvlees en als je bij iemand wordt uitgenodigd is er vaak kip. En die kip is me toch lekker! Want kipfilet van de c1000 is geen kip hoor. Dat heb ik al vaak gedacht wanneer ik in NL was. Das nep kip. Dit is echte kip, die hakken ze gewoon in stukken en gooien ze met botten en alles in de pan.
Op een dag zijn we naar een natuurreservaat geweest. Het mooie daarvan is dat er geen hekken of iets zijn maar gewoon een enorm gebied waar wilde dieren zitten die zelf dus ook hun eigen voedsel jagen en niet van die hapklare koeien te eten krijgen. Gewapend met mutsen, kleedjes en handschoenen (rare gewaarwording) scheurden we de hele morgen door de prachtige natuur! Echt super genieten van de stilte, koelte, geur, geluiden en kleuren van het oerwoud. Want een oerwoud was het en het klonk daar echt net als van die muziekjes die je wel eens in van die natuur-drogist, kruidige, in mijn ogen zweverige winkeltjes hoort. Om te leren ontspannen. En dat lukte me behoorlijk! Ik heb ontdekt dat ik van bomen houdt. Want ik kon niet stoppen met omhoog kijken om die bomen tegen de knalblauwe lucht te zien. De natuur is hier geweldig!
Je gelooft vast niet als ik vertel dat we op een olifant gereden heb! Ik kan het zelf nog niet eens geloven. Maar echt mega gaaf joh, niet normaal. We konden echt niet stoppen met lachen, zo mooi was het! En zo onwerkelijk, nu nog steeds! De tijgers waren met jeeps niet te vinden dus werd de olifant erop uitgestuurd. Uiteindelijk lag er ergens een vrouwtjestijger onder een struik welke we alleen per olifant konden bereiken. Dus dan doe je dat. Sandra en ik samen op die olifant door het bos gesjouwd waarna we 5 minuten later oog in oog stonden met een echte tijger. Fantastisch! Ik zal het nooit meer vergeten!
We zijn onze laatste stageweek in gegaan die we vullen met twee dagen ziekenhuis en drie dagen Spandana project. Van dit laatste genieten we erg en van het eerste wat minder. Tijdens dagen met Spandana genieten we de hele dag! Een erg gezellig HIV/AIDS team met wie we dan op stap gaan en het werk wat ze doen is zo ontzettend zinvol en de vruchten van hun werk zijn snel te zien of te ervaren. Dit werk wordt geheel gesteund door De Verre Naasten uit Nederland, een organisatie waar ik als kind al kwartjes voor in een potje deed op de basisschool. Voor mij altijd een begrip geweest zonder echte voorstelling van het uiteindelijke doel. Ach ja je denkt dan dat het naar de arme kindjes in Afrika gaat. Het is heel bijzonder om dit werk echt zelf te zien en het enthousiasme van het personeel en vrijwilligers van dit project! Concreet betekent dit voorlichting over aids en verstrekking van condooms aan vrachtwagenchauffeurs, door wie deze ziekte verschrikkelijk snel verspreid wordt aangezien ze gemiddeld met 5-6 dames het bed delen. Daar zit je dan, met zes vrouwen te vertellen over SOA s aan een groep van die ruige kerels. Maar de mannen luisteren echt! Ook zijn we vaak in dorpjes om deze voorlichting aan groepjes mannen en vrouwen te geven, voorlichting over malaria en het bouwen van dammen waardoor de akkers weer besproeid kunnen worden. Mensen zijn slim!
Wanneer ik terug denk aan alle afgelopen weken dan verbaas ik mij er zo over. Het was nooit hoe ik het verwacht had, in verschillende opzichten zowel positief als negatief. Ik heb mijzelf beter leren kennen dan ooit en we hebben samen al een boel meegemaakt. We sluiten de stage met een goed gevoel af en met een nog beter gevoel gaan we zaterdag beginnen aan onze vakantie. VIER weken maar liefst! Das echt niet normaal, ik weet het. Maar ja wat is normaal he… Wij hebben hier heeeel lang naar toe geleefd dus het maakt niets meer uit wat normaal is en wat niet. Wij peren hem hier zaterdag en dat is het belangrijkste!
Hoe het hier op de campus gaat spoort niet helemaal. We hadden al een hele tijd vermoedens over artsen die niet op een juiste manier met geld, patiënten en personeel omgingen maar deze week is dat des te meer bevestigd. En daar kan ik toch zo verschrikkelijk boos van worden he. Ik ben dat bijna nog niet geweest sinds ik hier ben maar ik werd boos met een heel rood hoofd. Dat zegt genoeg;) Want het gaat allemaal zo oneerlijk er is zo weinig tegen te doen doordat de hiërarchie een grote rol speelt.. Onbegrijpelijk! We zullen er wel over in gesprek gaan in Delhi, dat is het enige wat we kunnen doen...
Ik mis jullie. Ik mis brood met veel boter en pure hagelslag. Ik mis vrienden, de assendorperchicks, NSZ , mn hond, ouders en broers.
Maar niet getreurd! We zullen aan jullie denken als we winkelen in Bombay, in onze hangmat op het strand in GOA, sneeuwpoppen bouwen op de Himalaya en onderste boven gereden worden in Delhi. Het leven is mooi! (dat van ons in ieder geval.)
Tot gauw, nu echt…
X EM
woensdag 14 oktober 2009
vrijdag 9 oktober 2009
"It's a snake-bite..."
Yo!
Daar zijn jullie en ik weer. Hopelijk is alles goed daar. Ik ben benieuwd naar jullie verhalen!
Hier is een boel gebeurd maar ik heb weinig inspiratie op dit moment om een verhaal te schrijven. Heb mijn India- dagboek erbij gepakt en gewoon wat stukjes overgeschreven. Het is op de juiste momenten geschreven dus het verteld vast beter dan dat ik het nu zou kunnen schrijven!
03-10-2009
“…Na een aantal uurtjes in dat dorpje te zijn geweest begon het op de terugweg te regenen. Heerlijk! We hebben met losse haren in de regen heen en weer gerend, genieten! Thuisgekomen werd de pret gedrukt doordat ons werd verweten dat het verschrikkelijk dom was om dat te doen als je net ziek bent geweest. Nou en. Wij hadden schik!...”
01-10-2009
“…Voor de lunchpauze werden er met spoed vier personen binnen gebracht. Twee met een hondenbeet en twee met een zo genoemde snake bite. De twee met de slangenbeet waren neven van elkaar, jongens van 22 en een jaar of 30. Ik noemde net snake bite omdat bij het binnenkomen één woord genoeg is: “snake bite”. Iedereen weet dan wat hij moet doen. Één ding is het belangrijkst: Rete snel handelen! Bij een cobrabeet is het verloop echt verschrikkelijk snel. Wanneer het gebeten lichaamsdeel gelijk afgebonden wordt en de patiënt acuut een tegengif krijgt is er overlevingskans maar aangezien dorpsbewoners meestal eerst naar een 1 of andere wannabe dokter in het dorp gaan, die hen naar huis stuurt met het advies om 10 bladeren op het hoofd te leggen, overleeft bijna niemand. Uiteindelijk komen ze naar het ziekenhuis maar vaak is het dan al te laat. Als eerst houdt de ademhaling ermee op (geleidelijk). Wanneer iemand niet meer zelfstandig kan ademen wordt er een tube ingebracht waardoor ze handmatig beademd kunnen worden. Dan is het hopen dat het hart niet aangetast raakt. Tot die tijd is het beademen geblazen. Letterlijk en figuurlijk. Het schijnt het cobra-seizoen te zijn en we hebben al 6 jongens/mannen zien overlijden. Meestal worden ze gebeten tijdens hun slaap. Één jongen heeft overleeft!
…..Toen wij terug kwamen van onze lunchpauze was de jongste jongen al overleden (22 jaar). We mochten in zijn ogen kijken met een zaklamp om te kijken of hij echt dood was. We hebben hierna samen alle slangen (die andere slangen zegmaar:P) verwijderd en zijn daarna verder gegaan bij zijn neef die nog leefde. Een minuut later zat ik naast het bed met de ballon in mijn handen te beademen. Sandra stond naast me met het zusje van deze jongen in haar armen welke hartverscheurend huilde. Er kwamen broers binnen die in huilen uitbarsten en weer weg gingen. Er was geen Indian nurse te bekennen. Op een gegeven moment liepen bij mij ook de tranen over mijn gezicht dus San nam het over en ik ging de zaal af. Omdat ik besefte dat je nou eenmaal geen uren kan gaan huilen tijdens je werk kan ben ik terug gegaan en uiteindelijk hebben we tot 17.00 naast het bed gezeten en om de beurt beademd, familie getroost en infuuszakken van andere patiënten verwisseld. Toen we om 17.00 de zaal afliepen en ik een arm om San heen sloeg werd het haar ook wat teveel en zo liepen we samen het ziekenhuis uit...”
01-10-2009
“…Verder een klein ommetje gemaakt over de campus aangezien we te horen kregen dat we na 17.30 niet alleen van de campus afmogen en overdag eigenlijk ook niet maar we hebben bedacht dat we bij dat laatste doen alsof we dat niet gehoord hebben aangezien ons leven anders ophoudt bij de campusmuren. Dat gaat volgens ons namelijk veel te ver. We kunnen even onszelf zijn en Nederlands praten wanneer we na werktijd hier even weg kunnen. We kunnen uren kletsen over dingen die er toe doen, maar vooral die er niet toe doen. Denk hierbij aan rijst,de cameradief, onze vakantie, de India-geur, sari’s, muggen, campusgezeur en Indiase mannen (nee nee, hier kunnen NL’se jongens toch echt niet aan tippen;)).
02-10-2009
“…Ik geniet er ontzettend van om in een klein dorpje te zijn, in een arm huisje te verblijven en daar een kopje mieters sterkte thee te drinken. Zo zie je namelijk het echte leven van India en hebben we écht contact met de dorpsbewoners. Het is zo mooi om onze waardering te kunnen laten blijken door de paar woorden Hindi die we spreken, zodat de mensen glunderen wanneer ze hen met koeiestront besmeurde huisje aan ons showen. Fantastisch!..”
02-10-2009
“…Daarna gingen we lekker slapen. Trouwens eerst moest ik nog stomen onder een doek in de keuken. Sandra ging mee omdat ik een beetje bang was in die donkere keuken met zwarte ratten. We hebben daar een hoop lol gemaakt en hard gelachen om slechte grappen over een aantal artsen. Was relaxed!...”
Kortom, we maken een boel mee. Ook onderling. We hebben ieder onze mooie en mindere momenten maar meestal niet tegelijk dus dat vult elkaar wel aan! We zijn allebei erg verschillende personen zijn wij hier achter gekomen. Dus tipje: Als je iemand beter wil leren kennen… Pluk diegene uit zijn eigen omgeving en ga samen naar een ver en vreemd land, haha!
Wel is het erg bijzonder om te merken dat ik mijn geloof op een heel andere manier beleef hier. Er is veel te leren van deze mensen wat dit betreft!
In het ziekenhuis hangt het volgende papiertje:
Happy moment - Praise God
Difficult moment - Seek God
Quiet moment – Worship God
Painfull moment – Trust God
Every moment – Thank God
Zulke simpele woorden waar een ieder vast wel eens aan denkt, maar wat er mooi uit ziet als je het zo bij elkaar leest.
Ik hoop tot snel. Ik geniet van jullie berichtjes, super thanks!
Love,
Em
Daar zijn jullie en ik weer. Hopelijk is alles goed daar. Ik ben benieuwd naar jullie verhalen!
Hier is een boel gebeurd maar ik heb weinig inspiratie op dit moment om een verhaal te schrijven. Heb mijn India- dagboek erbij gepakt en gewoon wat stukjes overgeschreven. Het is op de juiste momenten geschreven dus het verteld vast beter dan dat ik het nu zou kunnen schrijven!
03-10-2009
“…Na een aantal uurtjes in dat dorpje te zijn geweest begon het op de terugweg te regenen. Heerlijk! We hebben met losse haren in de regen heen en weer gerend, genieten! Thuisgekomen werd de pret gedrukt doordat ons werd verweten dat het verschrikkelijk dom was om dat te doen als je net ziek bent geweest. Nou en. Wij hadden schik!...”
01-10-2009
“…Voor de lunchpauze werden er met spoed vier personen binnen gebracht. Twee met een hondenbeet en twee met een zo genoemde snake bite. De twee met de slangenbeet waren neven van elkaar, jongens van 22 en een jaar of 30. Ik noemde net snake bite omdat bij het binnenkomen één woord genoeg is: “snake bite”. Iedereen weet dan wat hij moet doen. Één ding is het belangrijkst: Rete snel handelen! Bij een cobrabeet is het verloop echt verschrikkelijk snel. Wanneer het gebeten lichaamsdeel gelijk afgebonden wordt en de patiënt acuut een tegengif krijgt is er overlevingskans maar aangezien dorpsbewoners meestal eerst naar een 1 of andere wannabe dokter in het dorp gaan, die hen naar huis stuurt met het advies om 10 bladeren op het hoofd te leggen, overleeft bijna niemand. Uiteindelijk komen ze naar het ziekenhuis maar vaak is het dan al te laat. Als eerst houdt de ademhaling ermee op (geleidelijk). Wanneer iemand niet meer zelfstandig kan ademen wordt er een tube ingebracht waardoor ze handmatig beademd kunnen worden. Dan is het hopen dat het hart niet aangetast raakt. Tot die tijd is het beademen geblazen. Letterlijk en figuurlijk. Het schijnt het cobra-seizoen te zijn en we hebben al 6 jongens/mannen zien overlijden. Meestal worden ze gebeten tijdens hun slaap. Één jongen heeft overleeft!
…..Toen wij terug kwamen van onze lunchpauze was de jongste jongen al overleden (22 jaar). We mochten in zijn ogen kijken met een zaklamp om te kijken of hij echt dood was. We hebben hierna samen alle slangen (die andere slangen zegmaar:P) verwijderd en zijn daarna verder gegaan bij zijn neef die nog leefde. Een minuut later zat ik naast het bed met de ballon in mijn handen te beademen. Sandra stond naast me met het zusje van deze jongen in haar armen welke hartverscheurend huilde. Er kwamen broers binnen die in huilen uitbarsten en weer weg gingen. Er was geen Indian nurse te bekennen. Op een gegeven moment liepen bij mij ook de tranen over mijn gezicht dus San nam het over en ik ging de zaal af. Omdat ik besefte dat je nou eenmaal geen uren kan gaan huilen tijdens je werk kan ben ik terug gegaan en uiteindelijk hebben we tot 17.00 naast het bed gezeten en om de beurt beademd, familie getroost en infuuszakken van andere patiënten verwisseld. Toen we om 17.00 de zaal afliepen en ik een arm om San heen sloeg werd het haar ook wat teveel en zo liepen we samen het ziekenhuis uit...”
01-10-2009
“…Verder een klein ommetje gemaakt over de campus aangezien we te horen kregen dat we na 17.30 niet alleen van de campus afmogen en overdag eigenlijk ook niet maar we hebben bedacht dat we bij dat laatste doen alsof we dat niet gehoord hebben aangezien ons leven anders ophoudt bij de campusmuren. Dat gaat volgens ons namelijk veel te ver. We kunnen even onszelf zijn en Nederlands praten wanneer we na werktijd hier even weg kunnen. We kunnen uren kletsen over dingen die er toe doen, maar vooral die er niet toe doen. Denk hierbij aan rijst,de cameradief, onze vakantie, de India-geur, sari’s, muggen, campusgezeur en Indiase mannen (nee nee, hier kunnen NL’se jongens toch echt niet aan tippen;)).
02-10-2009
“…Ik geniet er ontzettend van om in een klein dorpje te zijn, in een arm huisje te verblijven en daar een kopje mieters sterkte thee te drinken. Zo zie je namelijk het echte leven van India en hebben we écht contact met de dorpsbewoners. Het is zo mooi om onze waardering te kunnen laten blijken door de paar woorden Hindi die we spreken, zodat de mensen glunderen wanneer ze hen met koeiestront besmeurde huisje aan ons showen. Fantastisch!..”
02-10-2009
“…Daarna gingen we lekker slapen. Trouwens eerst moest ik nog stomen onder een doek in de keuken. Sandra ging mee omdat ik een beetje bang was in die donkere keuken met zwarte ratten. We hebben daar een hoop lol gemaakt en hard gelachen om slechte grappen over een aantal artsen. Was relaxed!...”
Kortom, we maken een boel mee. Ook onderling. We hebben ieder onze mooie en mindere momenten maar meestal niet tegelijk dus dat vult elkaar wel aan! We zijn allebei erg verschillende personen zijn wij hier achter gekomen. Dus tipje: Als je iemand beter wil leren kennen… Pluk diegene uit zijn eigen omgeving en ga samen naar een ver en vreemd land, haha!
Wel is het erg bijzonder om te merken dat ik mijn geloof op een heel andere manier beleef hier. Er is veel te leren van deze mensen wat dit betreft!
In het ziekenhuis hangt het volgende papiertje:
Happy moment - Praise God
Difficult moment - Seek God
Quiet moment – Worship God
Painfull moment – Trust God
Every moment – Thank God
Zulke simpele woorden waar een ieder vast wel eens aan denkt, maar wat er mooi uit ziet als je het zo bij elkaar leest.
Ik hoop tot snel. Ik geniet van jullie berichtjes, super thanks!
Love,
Em
zondag 27 september 2009
Kort!
De foto's duurden super lang dus het zijn er weinig, staan niet recht en niet op de goede plaats. Maar foto's is foto's dacht ik maar zo. Zo in ieder geval een kleine indruk van hier!
Het is hier goed! Helaas had ik de laatste dagen een 1 of andere luchtweginfectie en was dus flink ziek. Nu iedere dag iets beter gelukkig! En mijn camera is gejat, er is een man binnengeslopen terwijl ik sliep en heeft de camera gepakt (vlakbij mij!). Verder begint het meeste te wennen en ik ben jullie erg dankbaar voor lieve berichtjes en mooie gebeden. Ik denk aan jullie en als er weer meer intressants is zal ik weer es wat schrijven:)
X
(voor meer foto's, check: http://picasaweb.google.com/ha.bakhuis)
Het is hier goed! Helaas had ik de laatste dagen een 1 of andere luchtweginfectie en was dus flink ziek. Nu iedere dag iets beter gelukkig! En mijn camera is gejat, er is een man binnengeslopen terwijl ik sliep en heeft de camera gepakt (vlakbij mij!). Verder begint het meeste te wennen en ik ben jullie erg dankbaar voor lieve berichtjes en mooie gebeden. Ik denk aan jullie en als er weer meer intressants is zal ik weer es wat schrijven:)
X
(voor meer foto's, check: http://picasaweb.google.com/ha.bakhuis)
donderdag 17 september 2009
Hun bloed, ons zweet en tranen...
Midden in het kantoor van dr. Adarsh (hoofd en dokter van het ziekenhuis), zit ik te hopen dat de stroom weer aangaat zodat ik dit bericht in ieder geval af kan maken. Het typeert eigenlijk al wel een beetje hoe het hier is. Ik weet niet goed waar te beginnen!
Het is hier primitief, gastvrij, oud en allemaal zo anders. Delhi was ook anders maar we genoten ervan, waren ontzettend enthousiast en optimistisch! Hier gekomen sloeg het wel een beetje om.. De eerste 2 dagen waren moeilijk omdat alles ineens kwam, de cultuurshock en het inwerken in een compleet ander ziekenhuis. Sandra en ik lopen mee met de dokters en verpleegsters en we worden overal bijgeroepen om te kijken en hebben vandaag al geholpen bij een bevalling! Gister zagen we een spoedkeizersnee en nog een heftige ingreep. Op de patientenzalen liggen voornamelijk mensen met Malaria. Het viel gister allemaal zo tegen dat we het beiden 's avonds niet meer zo zagen zitten. Ik schrijf dat wel met een dubbel gevoel want er is ook zoveel goeds en ik vind het vervelend om negatief te zijn over dit alles. maar het is zo als het is.. Voor mij is de taalbarriere het moelijkst. Mijn engels is niet erg goed en met het hindi erbij moet ik me richten op 2 talen. Zo rommelde ik de hele dag maar aan en wanneer we samen waren en ik zelfs mijn vader aan de telefoon kreeg was daar de ontlading van alles wat op je af komt. (jaja jongens.. zelfs emma kan huilen, ik was zelf het meest verbaast, haha!). Het is echt naar om heimwee te hebben als je op zon plekje op deze wereld bent, maar vast ook goed voor het besef van ons dagelijks leven!
Na eindeljk gebeld te hebben met mn moeder en mardien en een redelijke nacht, ging vandaag een stuk beter en dat geeft moed. Er is hier ook echt veel moois!
Zarema, onze indische begeleidster vanuit New Delhi zei: If your heart is cold and empty, you can't give. Mooie woorden die ik elke dag bij me draag. Er is veel te geven want we krijgen zoveel.
We hebben nu ook een telefoonnummer! Als je het graag wilt kan je mn ouders of Mardien wel ff vragen!
Super thanks voor julle berichtjes/smsjes. Het is ons superveel waard deze dagen! Echt;)
Sinds vandaag kunnen we ws. regelmatig op internet. Fotoos hopelijk binnenkort!
Liefs&X! M
Het is hier primitief, gastvrij, oud en allemaal zo anders. Delhi was ook anders maar we genoten ervan, waren ontzettend enthousiast en optimistisch! Hier gekomen sloeg het wel een beetje om.. De eerste 2 dagen waren moeilijk omdat alles ineens kwam, de cultuurshock en het inwerken in een compleet ander ziekenhuis. Sandra en ik lopen mee met de dokters en verpleegsters en we worden overal bijgeroepen om te kijken en hebben vandaag al geholpen bij een bevalling! Gister zagen we een spoedkeizersnee en nog een heftige ingreep. Op de patientenzalen liggen voornamelijk mensen met Malaria. Het viel gister allemaal zo tegen dat we het beiden 's avonds niet meer zo zagen zitten. Ik schrijf dat wel met een dubbel gevoel want er is ook zoveel goeds en ik vind het vervelend om negatief te zijn over dit alles. maar het is zo als het is.. Voor mij is de taalbarriere het moelijkst. Mijn engels is niet erg goed en met het hindi erbij moet ik me richten op 2 talen. Zo rommelde ik de hele dag maar aan en wanneer we samen waren en ik zelfs mijn vader aan de telefoon kreeg was daar de ontlading van alles wat op je af komt. (jaja jongens.. zelfs emma kan huilen, ik was zelf het meest verbaast, haha!). Het is echt naar om heimwee te hebben als je op zon plekje op deze wereld bent, maar vast ook goed voor het besef van ons dagelijks leven!
Na eindeljk gebeld te hebben met mn moeder en mardien en een redelijke nacht, ging vandaag een stuk beter en dat geeft moed. Er is hier ook echt veel moois!
Zarema, onze indische begeleidster vanuit New Delhi zei: If your heart is cold and empty, you can't give. Mooie woorden die ik elke dag bij me draag. Er is veel te geven want we krijgen zoveel.
We hebben nu ook een telefoonnummer! Als je het graag wilt kan je mn ouders of Mardien wel ff vragen!
Super thanks voor julle berichtjes/smsjes. Het is ons superveel waard deze dagen! Echt;)
Sinds vandaag kunnen we ws. regelmatig op internet. Fotoos hopelijk binnenkort!
Liefs&X! M
zondag 13 september 2009
WAUW!!
Ik lees net jullie reacties en ik word helemaal warm van binnen, haha!
Zo dat moest ik echt eerst even zeggen.. Het betekent natuurlijk niet dat ik zo warm word dat ik graag weer terug wil naar Nederland.. Warm word je hier namelijk sowieso wel. Tis heet joh! Vreemde warmte, super benauwd, klam. Maar het is hier vet cool jongens!!
Ik vind het moeilijk om uit te leggen waarom ik het cool vind. Het is gewoon anders. ALLES is anders! Het meest verbazende is dat er echt OVERAL mensen zijn en altijd. Hoe laat je waar ook rijd. Overal op straat zijn er mensen aan het werk, aan het verkopen, aan het lopen, gewoon staan, kijken, eten, spelen, chillen of doen hun behoefte. Ja dat ook overal...
We hebben al veel gedaan, verblijven dit weekend in New Delhi, een stad met meer inwoners dan heel Nederland. Gister naar de Taj Mahal geweest (1 v/d 7 wereldwonderen). We werden wakkeer gebeld uit ons bed, we hadden de wekker wel gezet maar Sandra's telefoon stond nog op Nederlandse tijd, haha! Daar gekomen (6 uur rijden) werden we aangegaapt bij het leven. Serieus, mensen willen met ons op de foto, kijken ons na, als ze lef hebben zwaaien ze. We zwaaien vrolijk terug (alleen als we veilig in de bus zitten) en dat vinden ze fantastisch. Sinds vandaag lopen we rond in van die echte sari's.. Ik dacht eerst dat ik dat vreselijk zou vinden, maar geloof me.. Na 2 dagen in je westerse kleding wil je echt graag ook zoon ding aan.. Je hoort er iets meer bij dan denk ik ofzo. Van de welbekende cultuurshock hebben we tot nu toe nog geen last..
Natuurlijk is het niet alleen mooi. Ik voel me vreselijk als we in een bus met grote stoelen zitten wanneer we door de dorpen rijden waar de meeste mensen op elkaar gepropt in zo'n tuktukje zitten en omhoog kijken naar ons. De armoede is overal. Naast de enorme hotels en in straten waar ook dikke BMW-s rondrijden.. Ik kan er nu al uren over schrijven. Ik vind het echt moeilijk om te zien en mee om te gaan.. Maar ook dit is India..
Omdat ik weet dat het helemaal niks aan is als je enoooorme blogs moet lezen van andere mensen stop ik.. Maar er volgt vast later meer;)
Hey lieve mensen. Ik denk aan jullie! Temidden van deze enorme chaos!
KUS! Em
Zo dat moest ik echt eerst even zeggen.. Het betekent natuurlijk niet dat ik zo warm word dat ik graag weer terug wil naar Nederland.. Warm word je hier namelijk sowieso wel. Tis heet joh! Vreemde warmte, super benauwd, klam. Maar het is hier vet cool jongens!!
Ik vind het moeilijk om uit te leggen waarom ik het cool vind. Het is gewoon anders. ALLES is anders! Het meest verbazende is dat er echt OVERAL mensen zijn en altijd. Hoe laat je waar ook rijd. Overal op straat zijn er mensen aan het werk, aan het verkopen, aan het lopen, gewoon staan, kijken, eten, spelen, chillen of doen hun behoefte. Ja dat ook overal...
We hebben al veel gedaan, verblijven dit weekend in New Delhi, een stad met meer inwoners dan heel Nederland. Gister naar de Taj Mahal geweest (1 v/d 7 wereldwonderen). We werden wakkeer gebeld uit ons bed, we hadden de wekker wel gezet maar Sandra's telefoon stond nog op Nederlandse tijd, haha! Daar gekomen (6 uur rijden) werden we aangegaapt bij het leven. Serieus, mensen willen met ons op de foto, kijken ons na, als ze lef hebben zwaaien ze. We zwaaien vrolijk terug (alleen als we veilig in de bus zitten) en dat vinden ze fantastisch. Sinds vandaag lopen we rond in van die echte sari's.. Ik dacht eerst dat ik dat vreselijk zou vinden, maar geloof me.. Na 2 dagen in je westerse kleding wil je echt graag ook zoon ding aan.. Je hoort er iets meer bij dan denk ik ofzo. Van de welbekende cultuurshock hebben we tot nu toe nog geen last..
Natuurlijk is het niet alleen mooi. Ik voel me vreselijk als we in een bus met grote stoelen zitten wanneer we door de dorpen rijden waar de meeste mensen op elkaar gepropt in zo'n tuktukje zitten en omhoog kijken naar ons. De armoede is overal. Naast de enorme hotels en in straten waar ook dikke BMW-s rondrijden.. Ik kan er nu al uren over schrijven. Ik vind het echt moeilijk om te zien en mee om te gaan.. Maar ook dit is India..
Omdat ik weet dat het helemaal niks aan is als je enoooorme blogs moet lezen van andere mensen stop ik.. Maar er volgt vast later meer;)
Hey lieve mensen. Ik denk aan jullie! Temidden van deze enorme chaos!
KUS! Em
zondag 19 juli 2009
Voorpret
10 september is het zover: Sandra en ik vertrekken naar India!
Voor bijna 3 maanden gaan we daar heen om een HBOV stage te lopen in een klein ziekenhuis in een dorpje (Lakhnadon) wat ligt in de staat Madya pradesh, centraal India. We gaan hier kijken naar de gezondheidszorg daar, meewerken in het ziekenhuis en een onderzoekje doen. Later volgt daar ws. wel wat meer concreets over..
We hebben onze stage dagen zo in elkaar weten te schuiven dat we uiteindelijk 3 weken overhouden waarin we op reis gaan en andere mooie stukken van dit grote land zullen bekijken.. De planning ziet er nu zo uit (zie kaartje links):
10/09 Vliegen via Helsinki naar Delhi (noord India)
14/09 met de slaaptrein naar Lakhnadon (18 uur treinen:()
7 weken stage lopen..
31/10 naar Jabalpur
02/11 Treinen naar Bombay
09/11 Treinen naar GOA
19/11 Vliegen naar New Delhi, vanuit daar naar de himalaya (noord India)
28/11 Via Delhi terug naar Nederland!
De meeste regeldingen zijn geregeld, de grootste dingen betaald, de belangrijkste studiepunten gehaald en de boeken Engels uit de kast getrokken. De kriebels beginnen te kriebelen... We hebben er samen super zin in!!!!!!
India, here we come!!!
Voor bijna 3 maanden gaan we daar heen om een HBOV stage te lopen in een klein ziekenhuis in een dorpje (Lakhnadon) wat ligt in de staat Madya pradesh, centraal India. We gaan hier kijken naar de gezondheidszorg daar, meewerken in het ziekenhuis en een onderzoekje doen. Later volgt daar ws. wel wat meer concreets over..
We hebben onze stage dagen zo in elkaar weten te schuiven dat we uiteindelijk 3 weken overhouden waarin we op reis gaan en andere mooie stukken van dit grote land zullen bekijken.. De planning ziet er nu zo uit (zie kaartje links):
10/09 Vliegen via Helsinki naar Delhi (noord India)
14/09 met de slaaptrein naar Lakhnadon (18 uur treinen:()
7 weken stage lopen..
31/10 naar Jabalpur
02/11 Treinen naar Bombay
09/11 Treinen naar GOA
19/11 Vliegen naar New Delhi, vanuit daar naar de himalaya (noord India)
28/11 Via Delhi terug naar Nederland!
De meeste regeldingen zijn geregeld, de grootste dingen betaald, de belangrijkste studiepunten gehaald en de boeken Engels uit de kast getrokken. De kriebels beginnen te kriebelen... We hebben er samen super zin in!!!!!!
India, here we come!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)
